 |
| Η μνηστεία της Παρθένου Μαρίας και του Δικαίου Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ προσφέρει στην Παρθένο το δαχτυλίδι μνηστείας επευλογούντος του ιερέα του Ναού του Σολομώντος. Εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στη Νάπολη της Ιταλίας. (Chiesa s. Caterina, Napoli, Italia). |
Υπήρχε ιουδαϊκό έθιμο τον 1ο μ.Χ. αιώνα να δίνει ο άντρας στη γυναίκα που θα παντρευόταν δαχτυλίδι μνηστείας; Και αν ναι, έλαβε η Παρθένος Μαρία δαχτυλίδι μνηστείας από τον Δίκαιο Ιωσήφ; Και αν ναι, επιβίωσε του πανδαμάτορα χρόνου; Και πού να βρίσκεται άραγε και πώς να είναι αυτό το δαχτυλίδι;
Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:
 |
| Περούτζια, Ιταλία. |
Διαβάστε περισσότερα παρακάτω:
 |
| Η μνηστεία της Παρθένου Μαρίας (1504). Έργο του Sanzio RAFFAELLO, Pinacoteca di Brera, Μιλάνο. |
Σε έγγραφο του 11ου αιώνα γράφτηκε η ακόλουθη ιστορία. Ο Ούγκο της Τοσκάνης, δούκας της Τοσκάνης στα τέλη του 10ου αιώνα παντρεύτηκε τη Giuditta, ανηψιά του αυτοκράτορα Όθωνα Γ'. Η δούκισσα πια Giuditta έστειλε τον χρυσοχόο Ranieri από το Chiusi γύρω στο 985 στη Ρώμη, όταν άκουσε ότι έφθασε εκεί ένας Εβραίος έμπορος πολύτιμων λίθων και κοσμημάτων από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είχε μεγάλη ποσότητα κοσμημάτων προς πώληση. Ο Ranieri πράγματι συνάντησε, σύμφωνα με το έγγραφο, τον Εβραίο έμπορο και αγόρασε από αυτόν μία μεγάλη ποσότητα κοσμημάτων και πολύτιμων λίθων. Ο Εβραίος έμπορος πολύ ικανοποιημένος από την αγοραπωλησία χάρισε στον Ranieri ένα δαχτυλίδι από χαλκηδόνιο λίθο λέγοντάς του πως κανείς, ούτε ακόμη και με όλο το χρυσάφι του κόσμου, δεν θα μπορούσε να αγοράσει αυτό το δαχτυλίδι, αφού ήταν το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας και του Μνήστορος Ιωσήφ. Ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός, αλλά αντιμετώπιζε αυτό το δακτυλίδι με μεγάλο σεβασμό, και θα ήταν καλύτερα το δαχτυλίδι να τιμάται και να προσκυνείται, όπως έπρεπε, από χριστιανούς. Το είχε δώσει η Παρθένος Μαρία στον ευαγγελιστή Ιωάννη και από εκεί πέρασε στα χέρια κάποιων προγόνων του που το διατήρησαν από γενιά σε γενιά μέχρι τότε.
Ο Ranieri δεν πίστεψε την ιστορία και όταν επέστρεψε στο Chiusi έριξε το χαρισθέν δακτυλίδι σε ένα κουτί μαζί με άλλα κοσμήματα και το ξέχασε. Πέρασε λίγος καιρός και ο γιος του πέθανε. Καθώς η νεκρώσιμη πομπή κατευθυνόταν προς το νεκροταφείο, ο γιος του αναστήθηκε και είπε στον αποσβολωμένο Ranieri ότι στις πύλες του ουρανού τον υποδέχθηκε η Παναγία, που τον έστειλε πίσω να του πει ότι το δαχτυλίδι της πρέπει να τιμάται όπως του αξίζει. Και λέγοντας αυτά, ο αναστημένος γιος του Ranieri έβγαλε από ένα κουτί που κρατούσε το ίδιο εκείνο δαχτυλίδι που είχε δωρηθεί στον πατέρα του και του το έδωσε λέγοντάς του ότι αυτός πρέπει τώρα να επιστρέψει πίσω στον ουρανό, αλλά το δαχτυλίδι έπρεπε να τοποθετηθεί στην εκκλησία Santa Mustiola και να του αποδίδονται τιμές.
Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι ότι το δαχτυλίδι βρισκόταν στην εκκλησία Santa Mustiola από το 989 και τιμόταν ως το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. Η εκκλησία Santa Mustiola βρισκόταν έξω από τα τείχη του Chiusi και για λόγους ασφαλείας το δαχτυλίδι μετακινήθηκε το 1251 στον Καθεδρικό της πόλης. Τον 14ο αιώνα το δακτυλίδι βρισκόταν ακόμα εκεί, αλλά το 1473 κλάπηκε από έναν φραγκισκανό μοναχό γερμανικής καταγωγής, τον Winter από το Mainz, ο οποίος προσπάθησε μάλλον να το πουλήσει στην πόλη της Περούτζια. Πάντως βρέθηκε στην κατοχή της πόλης, η οποία δεν το επέστρεφε πίσω. Επειδή το Chiusi βρισκόταν υπό την επιρροή της Σιένα, οι δύο πόλεις, η Σιένα και η Περούτζια, βρέθηκαν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου (άλλες πηγές μιλούν για τον "πόλεμο του ιερού δαχτυλιδιού") και χρειάστηκε η παρέμβαση του Πάπα Σίξτου του Δ΄ για να δοθεί ένα τέλος στη διαμάχη. Ο Πάπας ακόμη διέταξε αναπάντεχα να παραμείνει η Περούτζια ως η κάτοχος του δαχτυλιδιού και να μην επιστραφεί στο Chiusi. Και έτσι από το 1473, το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας βρίσκεται μέχρι σήμερα στην Περούτζια, στον Καθεδρικό Ναό της Περούτζια (τιμάται επ' ονόματι του Αγίου Λαυρεντίου), μέσα στο παρεκκλήσι του Αγίου Δικαίου Ιωσήφ του Μνήστορος.
Ο Ranieri δεν πίστεψε την ιστορία και όταν επέστρεψε στο Chiusi έριξε το χαρισθέν δακτυλίδι σε ένα κουτί μαζί με άλλα κοσμήματα και το ξέχασε. Πέρασε λίγος καιρός και ο γιος του πέθανε. Καθώς η νεκρώσιμη πομπή κατευθυνόταν προς το νεκροταφείο, ο γιος του αναστήθηκε και είπε στον αποσβολωμένο Ranieri ότι στις πύλες του ουρανού τον υποδέχθηκε η Παναγία, που τον έστειλε πίσω να του πει ότι το δαχτυλίδι της πρέπει να τιμάται όπως του αξίζει. Και λέγοντας αυτά, ο αναστημένος γιος του Ranieri έβγαλε από ένα κουτί που κρατούσε το ίδιο εκείνο δαχτυλίδι που είχε δωρηθεί στον πατέρα του και του το έδωσε λέγοντάς του ότι αυτός πρέπει τώρα να επιστρέψει πίσω στον ουρανό, αλλά το δαχτυλίδι έπρεπε να τοποθετηθεί στην εκκλησία Santa Mustiola και να του αποδίδονται τιμές.
Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι ότι το δαχτυλίδι βρισκόταν στην εκκλησία Santa Mustiola από το 989 και τιμόταν ως το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. Η εκκλησία Santa Mustiola βρισκόταν έξω από τα τείχη του Chiusi και για λόγους ασφαλείας το δαχτυλίδι μετακινήθηκε το 1251 στον Καθεδρικό της πόλης. Τον 14ο αιώνα το δακτυλίδι βρισκόταν ακόμα εκεί, αλλά το 1473 κλάπηκε από έναν φραγκισκανό μοναχό γερμανικής καταγωγής, τον Winter από το Mainz, ο οποίος προσπάθησε μάλλον να το πουλήσει στην πόλη της Περούτζια. Πάντως βρέθηκε στην κατοχή της πόλης, η οποία δεν το επέστρεφε πίσω. Επειδή το Chiusi βρισκόταν υπό την επιρροή της Σιένα, οι δύο πόλεις, η Σιένα και η Περούτζια, βρέθηκαν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου (άλλες πηγές μιλούν για τον "πόλεμο του ιερού δαχτυλιδιού") και χρειάστηκε η παρέμβαση του Πάπα Σίξτου του Δ΄ για να δοθεί ένα τέλος στη διαμάχη. Ο Πάπας ακόμη διέταξε αναπάντεχα να παραμείνει η Περούτζια ως η κάτοχος του δαχτυλιδιού και να μην επιστραφεί στο Chiusi. Και έτσι από το 1473, το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας βρίσκεται μέχρι σήμερα στην Περούτζια, στον Καθεδρικό Ναό της Περούτζια (τιμάται επ' ονόματι του Αγίου Λαυρεντίου), μέσα στο παρεκκλήσι του Αγίου Δικαίου Ιωσήφ του Μνήστορος.
 |
| Ο Καθεδρικός Ναός της Περούτζια που τιμάται επ' ονόματι του Αγίου Λαυρεντίου. Στο παρεκκλήσι του Μνήστορος Ιωσήφ βρίσκεται το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
Το δακτυλίδι που είναι από αδιαφανή χαλκηδόνιο λίθο που πρασινίζει ελαφρά φυλάσσεται μέσα σε ένα κλειδωμένο μεσαιωνικό σιδερένιο κουτί, το οποίο τοποθετείται μέσα σε ένα άλλο σιδερένιο κουτί που και τα δύο μαζί κλειδώνουν με 14 διαφορετικά κλειδιά που κατέχουν 14 διαφορετικοί άνθρωποι της πόλης της Περούτζια.
 |
| Τα σιδερένια μεσαιωνικά κουτιά, όπου φυλάσσεται το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
 |
| Δεκατέσσερεις διαφορετικοί άνθρωποι κρατούν ένα από τα 14 κλειδιά που χρειάζονται όλα μαζί για να ανοιχτούν τα μεσαιωνικά κουτιά, όπου φυλάσσεται το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
Ακόμα τα μεσαιωνικά κουτιά φυλάσσονται 8 μέτρα πάνω από το αλτάριο του παρεκκλησιού του Αγίου Δικαίου Ιωσήφ του Μνήστορος μέσα σε ένα κουβούκλιο και κατεβαίνουν μονάχα στις 29 και 30 Ιουλίου, όταν εορτάζει το δαχτυλίδι. Η γιορτή ονομάζεται festa del Santo Anello, η εορτή δηλαδή του Αγίου Δακτυλιδιού.
 |
| Το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας μέσα στη λειψανοθήκη του μπροστά από το αλτάριο στο παρεκκλήσι του Μνήστορος Ιωσήφ. |
 |
| Οκτώ μέτρα πάνω από το αλτάριο, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, βρίσκεται κρεμασμένο το κουβούκλιο, όπου φυλάσσεται το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
 |
| Η λειψανοθήκη με το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
Η γεμολογική ανάλυση του δαχτυλιδιού που ζητήθηκε από την πόλη της Περούτζια το 2004 στα πλαίσια έκδοσης προσκυνηματικού και τουριστικού οδηγού της πόλης έφθασε στα ακόλουθα συμπεράσματα: το δαχτυλίδι είναι ανατολικής προέλευσης του 1ου αιώνα και σφραγιδόλιθος (χρησίμευε δηλαδή ως σφραγίδα πιστοποίησης). Φέρει επίσης μία μικροσκοπική επιγραφή που δεν έγινε δυνατόν να αποκρυπτογραφηθεί. Άλλοι ερευνητές επιβεβαίωσαν επίσης ότι ήταν και ιουδαϊκή συνήθεια του 1ου αιώνα τα δαχτυλίδια μνηστείας.
 |
| Το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας κρέμεται με χρυσή αλυσίδα από μία χρυσή κορώνα διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους. |
 |
| Το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
 |
| Το δαχτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας. |
Όχι βέβαια προς έκπληξη της λειψανοθήκης, αλλά μία έρευνα στο ακατάστατο αρχείο της αποκάλυψε περισσότερα μέρη να διεκδικούν ένα δακτυλίδι μνηστείας της Παρθένου Μαρίας:
- Το αββαείο των βανεδικτίνων μοναχών στο Anchin της Γαλλίας (L'abbaye de Saint-Sauveur d'Anchin) κατείχε ένα,
- Η ενορία στο Weihenlinden κατείχε το δαχτυλίδι του μνηστείας, έλεγε ότι της Περούτζια είναι του αρραβώνος,
- Η Παναγία των Παρισίων στο Παρίσι κατείχε δύο (και αρραβώνος και μνηστείας),
- Μία αδελφότητα στο Semur-en-Aurois στη Βουργουνδία κατείχε άλλο ένα και μάλιστα από το 730 (παλαιότερο δηλαδή της Περούτζια),
- Η Βασιλική Santa Maria in Via Lata στη Ρώμη κατείχε ένα άλλο (που λανθάνει τώρα),
-και ίσως σε άλλα μέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου